Τις αντιδράσεις της εξέφρασε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων για το νομοσχέδιο που αφορά την χρήση αιγιαλού από τα ξενοδοχεία και το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή.
Η ΠΟΞ έστειλε επιστολή στην Υφυπουργό Οικονομικών, κ. Αικατερίνη Παπανάτσιου, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά της για την κατάθεση του νομοσχεδίου για τον αιγιαλό στη Βουλή προς ψήφιση, χωρίς διαβούλευση, τονίζοντας ότι μέσω αυτού ορίζεται ως «απαγορευμένη» η χρήση αιγιαλού από τα ξενοδοχεία.
Καταλείγοντας στην επιστολή της η ΠΟΞ κάνει λόγο για την σημασία που έχει ο τουρισμός στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας τονίζοντας ωστόσο ότι θα πρέπει να κράτος να παρέχει όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται ο κλάδος ώστε να πετύχει.
Η επιστολή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων αναφέρει ως εξής:
«Αξιότιμη Κυρία Υφυπουργέ,
Έχοντας ενημερωθεί πως επίκειται η θέση σε διαβούλευση ενός σχεδίου νόμου με το οποίο θα τροποποιείται ο σήμερα ισχύων νόμος για τον αιγιαλό (ο νόμος 2971/2001) με σειρά επιστολών μας σε όλα τα συναρμόδια Υπουργεία εκθέσαμε τις απόψεις – προτάσεις μας. Επί των ανωτέρω επιστολών μας δεν λάβαμε την οποιαδήποτε απάντηση. Πριν από λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε πως κατατέθηκε το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή για ψήφιση (χωρίς προηγουμένως να τεθεί σε διαβούλευση). Μάλιστα το ανωτέρω νομοσχέδιο συζητήθηκε ήδη στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής χωρίς να κληθούμε να εκθέσουμε τις απόψεις μας επί αυτού. Από την ανάγνωση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά, δυστυχώς, πως ο ξενοδοχειακός κλάδος αγνοείται παντελώς. Αν η ελληνική πολιτεία έχει την απαίτηση από τα ελληνικά ξενοδοχεία να στηρίζουν, μέσα σε αυτό το περιβάλλον υπερφορολόγησης που όλοι βιώνουμε, την ελληνική οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες και να προσφέρουν θέσεις απασχόλησης θα πρέπει να τους παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία για να ανταποκριθούν στον ολοένα αυξανόμενο διεθνή ανταγωνισμό. Ειλικρινά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με βάση ποια λογική, για την ακρίβεια ποια προκατάληψη, οι ξενοδοχειακές υποδομές οι οποίες είναι απόλυτα συμβατές με το περιβάλλον, καθώς σε αυτό επενδύουν – αυτό είναι που τους δίδει προστιθέμενη αξία, αντιμετωπίζονται αναφορικά με τη χρήση του αιγιαλού ως μια «απαγορευμένη», ας μας επιτραπεί η φράση, δραστηριότητα, σε σχέση μάλιστα με άλλες δραστηριότητες οι οποίες αντικειμενικά είναι πολύ πιο επιβαρυντικές για το φυσικό περιβάλλον.
Ειδικότερα επί των επί μέρους άρθρων θα θέλαμε να επισημάνουμε τα εξής:
- Άρθρο 23 (Τροποποίηση του άρθρου 1 του ν.2971/2001).
Με την παράγραφο 2 προβλέπεται πως το πλάτος της παραλίας καθορίζεται σε τουλάχιστον 30 μέτρα (και έως 50 μέτρα). Στην ισχύουσα σήμερα διάταξη προβλέπεται μόνο το μέγιστο όριο των 50 μέτρων και όχι το ελάχιστο των 30 μέτρων που προστίθεται με τη νέα διάταξη. Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 7 του ν.2971/2001 προβλέπεται πως «Η Επιτροπή του άρθρου 3 καθορίζει τη ζώνη παραλίας, εφόσον κρίνεται απαραίτητο για να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της παραγράφου 2 του άρθρου 1». Η κρίση, λοιπόν, περί του πλάτους της παραλίας (εφόσον κρίνεται απαραίτητο να υπάρξει) εναπόκειται στην αρμόδια Επιτροπή η οποία αποφαίνεται βάσει των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κάθε περίπτωσης και μπορεί να ορίσει πλάτος παραλίας μικρότερο των 30 μέτρων. Η διατήρηση της σήμερα ισχύουσας ρύθμισης επιβάλλεται λόγω της ιδιαίτερης μορφολογίας της ακτογραμμής της ελληνικής επικράτειας, ιδίως των νησιών. Ο αυθαίρετος, χωρίς συγκεκριμένη ειδική αιτιολογία, χαρακτηρισμός μιας έκτασης ως κοινόχρηστης και η εντεύθεν απαλλοτρίωσή της εγείρει κατά τη κρίση μας και ζητήματα συνταγματικότητας. Ασφαλώς και είμαστε υπέρ της πρόβλεψης ζώνης παραλίας όπου κρίνεται απαραίτητο, όμως ο καθορισμός της έκτασής της με δεδομένο πως αυτός τη μετατρέπει σε κοινόχρηστη πρέπει να αιτιολογείται ειδικά και η πρόβλεψη ελάχιστου ορίου δεν μπορεί αντικειμενικά να κινείται σε αυτή τη κατεύθυνση.
- Άρθρο 24 (Τροποποίηση του άρθρου 2 του ν.2971/2001).
Με την ρύθμιση της παραγράφου 5 προβλέπεται πως ο παλαιός αιγιαλός δεν θεωρείται πλέον μέρος της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου και είναι ανεπίδεκτος κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων, είναι πράγμα κοινόχρηστο.
να από τα αιτήματα που είχαμε υποβάλει με τα υπομνήματα που καταθέσαμε στα συναρμόδια Υπουργεία ήταν να παρέχεται και στην πράξη στην όμορη ξενοδοχειακή επιχείρηση η δυνατότητα εξαγοράς – μακροχρόνιας μίσθωσης του όμορου χώρου του παλαιού αιγιαλού. Με την προωθούμενη τροποποίηση αφενός η συγκεκριμένη δυνατότητα αποκλείεται, αφετέρου προκύπτουν πλείστα όσα ερωτήματα, όπως τι θα πρέπει να πράξει η όμορη ξενοδοχειακή επιχείρηση η οποία θέλει να μισθώσει τον χώρο του αιγιαλού (για απλή χρήση) θα πρέπει (θα μπορεί;) να μισθώσει και τον παλαιό αιγιαλό; Θα θεωρείται όμορη χωρίς να μισθώσει τον παλαιό αιγιαλό; Ποιος θα ασχολείται με τον καθαρισμό κλπ του συγκεκριμένου χώρου (ιδίως με βάση τα βιώματα που όλοι έχουμε).
Είναι λάθος κατά την άποψή μας να αντιμετωπίζονται κατά τρόπο όμοιο ανόμοιες περιπτώσεις. Πράγματι σε ορισμένες περιπτώσεις δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός της έκτασης του παλαιού αιγιαλού ως κοινόχρηστης. Όμως σε πολλές περιπτώσεις όχι. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως στον παλαιό αιγιαλό ενδέχεται να υπάρχουν και κτίρια, εγκαταστάσεις κλπ με νόμιμη άδεια. Θα υπάρχει, λοιπόν, ιδιωτική περιουσία μέσα σε κοινόχρηστό χώρο. Πέραν του ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ανακύπτουν ερωτήματα, όπως τί θα γίνεται σε περίπτωση μεταβίβασης της ιδιοκτησίας ή ανάγκης εκτέλεσης εργασιών, τροποποίησης κ.λ.π. της υφιστάμενης οικοδομής, το κριτήριο για το χαρακτηρισμό του παλαιού αιγιαλού ως κοινόχρηστου ή μη ασφαλώς και δεν μπορεί να είναι μόνο η ύπαρξη ή μη εμπράγματων δικαιωμάτων ιδιωτών επί αυτού. Θα πρέπει, λοιπόν, και σε αυτή την περίπτωση να προβλεφθούν συγκεκριμένα κριτήρια βάσει των οποίων ο παλαιός αιγιαλός θα χαρακτηρίζεται ως πράγμα κοινόχρηστο ή θα ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου.
